De opvolging van soul grootheden als Sam Cooke, Percy Sledge, Wilson Picket of andere Otis Reddings is verzekerd, zo bewees het Australische broederpaar Josh en Sam Teskey  in een gepassioneerde show in een lang op voorhand uitverkochte La Madeleine in Brussel. Op een paar jaar tijd knalde deze band zich spectaculair van de kleinste naar de grootste podia en kent vandaag een bijna ongeziene, wereldwijde populariteit. En het had misschien nog sneller kunnen gaan. In 2019 speelden ze nog in de originele bezetting in een volle ABclub bij de voorstelling van hun tweede album “Run Home Slow”, dat Australië op zijn kop zette en er goud veroverde.  De rest van de wereld lag aan hun voeten, maar toen kwam zoals bij vele andere bands Corona stokken in de wielen steken. Maar niet getreurd. Er werd gewerkt aan nieuwe songs en een nieuw album “The Winding Way”, staat in de startblokken met een releasedatum voorzien op 04/06. De gelukkige aanwezigen vanavond mogen alvast al een vijftal van de nieuwe nummers proeven en ze smaken naar meer. De songs zaten live al goed in de vingers en de Teskey Brothers besloten ook met een schone lei te starten, gebaseerd op het broederpaar, maar zonder de twee andere grondleggers van de band, jeugdvrienden bassist Brendon Love en drummer Brian Gough. Josh en Sam staan vanavond op het podium met een zeskoppige band van twee vrouwelijke blazers, twee keyboardspelers en een nieuwe ritmesectie van drum en bas. Geen volledige bigband zoals met het Orchestra Victoria in de  iconische Hamer Hall in Melbourne, die we kunnen horen op hun laatste live album, maar toch een geweldig volle en warme sound, die ons een ganse avond zal omhelzen. Eén van de belangrijkste instrumenten blijft de stem en daarmee is zanger-gitarist Josh Teskey meer dan goed bedeeld, net als zijn collega’s in het genre Ray LaMontagne of Leon Bridges. Josh’s hoge, soulvolle stem heeft bovendien een prachtig korzelig kantje, dat elke song nog een extra portie emotionaliteit meegeeft. 

Je ziet duidelijk dat deze jongens staan te popelen om na een lange afwezigheid opnieuw de gitaren te omgorden en Josh zegt dit ook letterlijk, samen met een trotse aankondiging dat er een nieuw album aankomt. We krijgen al dadelijk een zeer gesmaakt voorproefje hiervan met de melancholische opener “Remember The Time”,  een midtempo soul ballad waar al dadelijk de blazers met trompet en saxofoon, samen met een Lesley, voor een warme ondertoon zorgen. Wie soul zegt, zegt slow time, sexy time en de verliefde koppeltjes worden vlug op hun wenken bediend wanneer ze gestreeld worden door een tearjerker als “Carry You”. Een soulvol bluesy gouden oudje “Crying Shame” uit hun eerste album “Half Mile Harvest”, doet er nog een schepje bovenop, knap opgeluisterd met slide door Sam Teskey, gevolgd door de plechtig klinkende nieuwkomer “Oceans Of Emotions”.

The Teskey Brothers houden het geheel behoorlijk instrumentaal strak, maar bij de aanzet van het heerlijk funky “I Get Up” laat Josh Teskey alles los onder de enthousiaste reacties van het publiek, worden de gitaren opzij gezet en valt hij zingend op zijn knieën op het podium en komt hij zijn fans op de eerste rijen hartelijk groeten. De sfeer zit er vanaf dan helemaal in en na de hartbrekende één tegel sleper “Rain” en de afgestofte oude cover “This Will Be our Year” van The Zombies, breekt het concert mooi open en krijgen we meer spontane improvisatie op het podium. Ja, 2023 moet ons jaar worden zegt Josh, en hij wenst dit iedereen toe, tot groot plezier van de fans, die het dansbare “So Caught Up” op spontaan applaus onthalen. Dit rolt de loper uit voor een andere nieuwkomer en break-up song “I’m Leaving”, gevolgd door het wervelende hoogtepunt van de avond, “Paint My Heart”, dat start op stevig gitaarspel van Sam en je dan amoureus walsend omhelst met de aangrijpende stem van Josh, die het nummer naar een emotionele top drijft, die uitmondt in een krankzinnig mooie, uitgesponnen gitaarsolo. Als een prachtige afwisseling in deze hoogmis van de soul mag een gospelklank niet ontbreken en hier scheert “What Will Be” hoge toppen, knap opgeluisterd met mondharmonica door Josh himself, die in de furieuze finale in duel gaat met de gitaar van zijn broer. 

Ook de finale afsluiter en door een ganse zaal meegeklapt en gezongen “Hold Me” geeft ons een samenhorig en intens gevoel dat je enkel krijgt in een hartstochtelijke en uitbundige gospelmis. Deze zalige sensatie nemen we maar al te graag mee de druilerige nacht in als warm dekentje, uitkijkend naar de volgende passage van dit broederlijk collectief uit Melbourne. “Love Is Gonna Make It” scandeerde Josh Teskey ergens in het concert en met dit warme gevoel gingen we ook naar huis.    

Yvo Zels       

Meer foto's